سلام و رحمت الهی بر پیامبر مهربانی، بزرگ معلم بشریت تا قیامت

سلام بر معلم احرار عالم، حضرت امام حسین بن علی علیه السلام

سلام بر معلم شهید، علامه استاد مرتضی مطهری که این روز را به خاطر تعظیم به مقام آن استاد گرانقدر روز معلم نام نهادند.

سلام بر معلمان شهید که با حفظ سمت معلمی در جبهه های غرب و جنوب کشور ایران اسلامی، سر از پا نشناختند و در خدمت رزمندگان تا پای جان خدمت کردند.

سلام بر معلم های آزاده که در اسارت هم از آموزش غافل نشدند و به بهترین وجه ممکن انجام وظیفه کردند.

روز معلم، روز کادو دادن نیست. روز معلم، روزی است که باید وظیفه مان را در قبال معلم بدانیم و عمل کنیم.

معلمی تعریف می کرد که یک روز یکی از مسؤولان ارشد آموزش و پرورش که معلم بزرگواری بود، به مدرسه مان آمد و با کمال تواضع و قدرشناسی از محضر معلمان گفت: "هر کاری دارید برایتان انجام بدهم، کاری از دستم بیاید دریغ نمی کنم". معلمین به اتفاق گفتند: "ما هیچ خواسته ای از شما نداریم فقط یک ساعت بروید سر کلاس این دبیرستان درس بدهید". ایشان با بزرگواری قبول کرد و رفت سر کلاس. وقتی که برگشت گریه می کرد. علت را سؤال کردیم گفت: "دانش آموزان فقط از بدو ورود من، تمام وقت کف زدند و گفتند کچل کچل کلاچه روغن کله پاچه"! وقتی رفت هیچ توبیخی از دانش آموزان نکرد. مدیر هم کلی خجالت کشید که دبیرستان انقلاب اسلامی چنین دانش آموزانی دارد. وقتی هم به دانش آموزان مقام و مسؤولیت آن معلم عزیز را گفتیم فقط متحیر نگاه کردند و دیگر هیچ ........

ولادت سراسر سرور و شادمانی آقا باقرالعلوم –علیه السلام- به پدر بزرگوارش حضرت علی بن الحسین –علیه السلام- تبریک و تهنیت باد

میلاد پنجمین خورشید امامت، در اولین روز ماه زیبای رجب، در تاریخ ضبط شده است.

از خانواده ی امامت است.

جدش حسین بن علی –علیه السلام- است.

همه ی شیعیان هرچه بخواهند نقل کنند غالبا قال الباقر –علیه السلام- می گویند.

باقر یعنی شکافنده ی علم.

زمانی امام باقر –علیه السلام- دیده به جهان گشود که امام حسین –علیه السلام-  در حیات بود. در واقع امام باقر عصر امام حسین –علیه السلام- را در کودکی درک کرده است.

ایشان در دامن پدری با تقوا، با نماز و سجده های طولانی که او را سیدالساجدین لقب دادند، تربیت یافته است.

نور دیدگان امام سجاد، علم آل محمد را در عصر خودش به بهترین وجه ممکن تعلیم و گسترش داد.

امام باقر –علیه السلام- مثل جدش آقا امیرالمؤمنین علی –علیه السلام- از کار و تلاش برای نان و لقمه ی حلال هیچگاه غفلت نمی کرد. در آفتاب گرم مدینه روزی مشغول کارگری بود. یک نفر او را در آن حال دید و گفت: "یابن رسول الله اگر در این حالت از دنیا بروی جواب خدا را چه خواهی داد که برای دنیا کار می کنی!" امام باقر –علیه السلام- فرمود: "این بهترین حالت است که برای امرار معاش خانواده ام، از راه حلال تلاش می کنم".

خدا پدرم را رحمت کند بارها سر منابر مسلمین قال الباقر و قال الصادق –علیهما السلام- را می خواند و مردم را راهنمایی می کرد.

دعا می کنم امام باقر به مدینه دعوتم کند تا خاک مرقد مطهرش در بقیع را سرمه ی چشمانم کنم.

هرچند کسی را کمتر یارای نوشتن فضائل امام باقر –علیه السلام- است لیکن تبرکاً از کلمات گهربار آن امام همام بهره می جویم:

"هیچ بزرگواری و آبرومندی همچون بلند همتی نیست"

السلام علیک یا فاطمه الزهراء یا بنت رسول الله

   ولادت شما را بر رسول خاتم، پدر بزرگوارتان، تبریک و تهنیت عرض می کنم.      

   یا حضرت زهرا! ولادت شما خنده و شادمانی را به خانه ی مادر و پدرتان، ساری و جاری ساخت. پدری مانند آقا رسول الله، چشم و چراغ جهان بشریت و خاتم النبیین –صلوات الله علیه- و مادری که با رسول الله خود را، به ظاهر، از مال دنیا تهی کرد، به نحوی که هنگام ولادت شما، زنان قریش به خاطر فقر و تنگدستی به کمک مادر شما نیامدند. در واقع لیاقت نداشتند. خداوند به بهترین وجه ممکن این کار ناپسند آنها را جبران کرد و چهار زن از بهشت به کمک حضرت خدیجه –سلام الله علیها- فرستاد.

   فاطمه در ایران اسلامی جایگاه خاصی دارد. ولادت شما شور و سرور به همه اعلان می کند. این روز را از سال های اول انقلاب اسلامی به فرمان امام خمینی رهبر انقلاب اسلامی –رحمه الله علیه- روز زن نام نهادند. در این روز حتی کسانی که با بی مهری مادرشان را فراموش کردند با یاد حضرت شما مادرشان را شاد می کنند.

   زیارت حدود مرقد مطهر شما آرزوی همه ی شیعیان جهان است. بعد از هر نماز از راه دور، دست به سینه، عرض سلام می کنیم و از خدا می خواهیم که به آن مکان مقدس ما را برساند. خاک آنجا را سرمه ی چشممان کنیم. شاعر چه خوب در مدح شما سروده:

زنی به مثل فاطمه نیامده است عالمه

جهان علم و تربیت، همای زهد و معرفت

حمیده راضیه رضا به هر قضای اکبری

برو بخوان کتاب ها، نظاره کن حدیث ها

که تا به ذات فاطمه به قدر فهم پی بری

به دهر گر علی نبود فاطمه نداشت تا و همسری

   تولد شما این قدر مهم بود که سوره ی مبارکه ی کوثر بر پیامبر اعظم - صلوات الله علیه- نازل شد. این تولد را به فرزند عزیزتان منتظَر عالم، تبریک عرض می کنم.

دنیا اگر تمام شود پر ز فاطمه

یک تن به مثل دخت پیمبر نمی شود

گل های عالم ار که شوندی نثار روی

یک گل به عطر همسر حیدر نمی شود

محبوبه خدا نه به جز همسر علی است

این فخر بهر دختر دیگر نمی شود

نور دو چشم احمد و هم کفو شیر حق

تفکیک او از این دو میسر نمی شود

یک موی فاطمه به شرف با هزار حور

در نزد کردگار برابر نمی شود

تشبیه او به حور بهشتی است اشتباه

هر سنگ معدنی دُر و گوهر نمی شود

مام شبیر و شبّر و کلثوم و زینب اوست

دیگر زنی چو فاطمه مادر نمی شود

خلق بهشت و حوری کوثر طفیلیش

جز او زنی حقیقت کوثر نمی شود

بانوی دیگری به علّو مقام وی

پیدا به زیر گنبد اخضر نمی شود

شمشاد قامتش به خداوند لایزال

خم جز برای خالق اکبر نمی شود...

(شعر از: فروغ الزمان ضرغامی)

مَن ماتَ عَلی حُبِّ آلِ مُحَمَّد ماتَ شَهیدا

سلام و صلوات خداوند به خانم أمّ البنین علیها سلام. خانم بزرگواری که در خدمت امام زمانش آقا امیرالمؤمنین علی –علیه السلام- بود و فرزندان حضرت علی –علیه السلام- و فاطمه زهرا –سلام الله علیها- را با جان و دل خدمت می کرد. نامش فاطمه بود اما به خاطر این که دل فرزندان حضرت فاطمه –سلام الله علیها- با شنیدن نام مادرشان نلرزد، گفت به او فاطمه نگویند. حضرت علی –علیه السلام- فرمود به او أمّ البنین بگویند. این بانوی بزرگوار سعادت داشته تا در عصر امام حسن و امام حسین و امام سجاد –علیهم صلوات الله- در حیات باشد. غمخوار اهل بیت، مادر بزرگوار چهار شهید، چهار برادر، چهار جوان قدرتمند که سرآمد آنها حضرت عباس قمر بنی هاشم –علیه السلام- بود. همگی در رکاب امام حسین –علیه السلام- جان به قربان امام زمانشان کردند و شربت شهادت نوشیدند. این خانم نهایت ادب و محبت را نسبت به فرزندان حضرت فاطمه رعایت می کرد. هنگام ورود اسراء آل پیغمبر به مدینه، مدام احوال سلامتی امام حسین –علیه السلام- را می پرسید. بعد از واقعه ی جانگداز عاشورا به قبرستان بقیع رفت و چهار شِبهِ قبر درست کرد. در آنجا عزاداری می کرد و می گفت: دیگر مرا أمّ البنین نگویید زیرا که من أمّ بی بنینم. سالروز وفات این بانوی بزرگوار که در تاریخ تشیع نظیر ندارد، همسر آقا امیرالمؤمنین و مادر چهار فدایی امامت، بر آقا امام زمان تسلیت باد.

بِسمِ رَبِّ الشُّهَداءِ وَ الصِّدّیقین

مَن ماتَ عَلی حُبِّ آلِ مُحَمَّد ماتَ شَهیدا

   این شهید فقط محبت نداشته، بلکه عملا جلوی تاراج ناموس شیعه را گرفته است. فراموش نمی شود یکی از شهدا به خواهرش یا خواهرانش در طول تاریخ، پیغام داده بود: "خواهرم سیاهی چادر تو از سرخی خون من رنگین تر است".

   خبر شهادت علی خلیلی و وصیت نامه اش را دو بار به وبلاگم ارسال کردید. تشکر می کنم. به دلیل نشناختن مقام شهادت و جایگاه شهید، قلم را کمتر یارای نوشتن برای شهیدان است. در وصیت نامه اش، شهید ذکر فرموده: "یک نفر ریشو گفت: چرا این کار را کردی!؟" در واقع از امر به معروف ایراد گرفته. سال های دفاع مقدس هم، بودند کسانی که به شهید اهانت می کردند و خانواده های آنها را می رنجاندند! از آن "به ما چه ها"، "به تو چه ها" یا "چه کار داشتی" برای افراد سست ایمان یا لااُبالی بیانش آسان است. کسی که غیرت دارد و به وضوح تاراج ناموس شیعه را می بیند، هرگز نمی تواند فریاد نکند.

   بار دیگر با غیرتی از تبار آقا امیرالمؤمنین علی –علیه السلام- از ضربت های کاری در شب نیمه ی شعبان، به شهادت رسید. خدا انتقامش را خواهد گرفت. حضرت علی -علیه السلام- در خطبه ی 27 نهج‌البلاغه می‌فرماید: "به من خبر رسیده که مردی از لشکر شام به خانه‌ ی زنی مسلمان و زنی غیر مسلمان که درپناه حکومت اسلام بوده وارد شده، و خلخال و دستبند و گردنبند و گوشواره‌ های آنها را به غارت برده، در حالی‌ که هیچ وسیله ‌ای برای دفاع، جز گریه و التماس کردن، نداشته‌اند. لشکریان شام با غنیمت فراوان رفتند بدون این که حتی یک نفر آنان، زخمی بردارد، و یا قطره ی خونی از او ریخته شود. اگر برای این حادثه ی تلخ، مسلمانی از روی تأسف بمیرد، ملامت نخواهد شد و از نظر من سزاوار است". 

    در زمان جنگ مادر بزرگواری وقتی می دید افرادی، غیرتمند و شریف همچون علی خلیلی، در رختخواب می میرند می گفت: "برای شهید شدن خوب بود". الحق و الإنصاف شهید خلیلی لیاقتش کمتر از شهادت نبود. کسانی که در سایه سار وجود مبارک آقا صاحب الزمان –عجل الله تعالی فرجه الشریف- هستند و در حوزه ی علمیه ی امام صادق –علیه السلام- درس غیرت می خوانند، نمی توانند در این مصیبت ها بی تفاوت باشند. به فرمایش امام سجاد علیه السلام: "شهادت افتخار ماست".  

خوشا آنان که با عزت ز گیتی
بساط خویش برچیدند و رفتند
ز کالاهای این آشفته بازار
محبت را پسندیدند و رفتند
خوشا آنان که در میزان وجدان
حساب خویش سنجیدند و رفتند
نگردیدند هرگز گرد باطل
حقیقت را پسندیدند و رفتند
خوشا آنان که بر این عرصه خاک
چو خورشیدی درخشیدند و رفتند
خوشا آنان که از پیمانه دوست
شراب عشق نوشیدند و رفتند
خوشا آنان که با اخلاص و ایمان
حریم دوست بوسیدند و رفتند
خوشا آنان که در راه عدالت
به خون خویش غلتیدند و رفتند
خوشا آنان که بذر آدمیت
در این ویرانه پاشیدند و رفتند
چو نخل بارور در تنگستان
ثمر دادند و بخشیدند و رفتند
خوشا آنان که پا در وادی عشق
نهادند و نلغزیدند و رفتند
خوشا آنان که بار دوستی را
کشیدند و نرنجیدند و رفتند
رسا در راه خدمت باش کوشا
خوشا آنان که کوشیدند و رفتند 

(شعر از: دکتر قاسم رسا) 

أَلسَّلامُ عَلَیکِ أَیَّتُهَا الصِّدّیقَه الشَّهیدَه

یا فاطمه الزهراء! یاد و خاطره ی شما در قلب شیعیان هست و هرگز داغ مادر هجده ساله شان را فراموش نمی کنند. در عزای شما زن و مرد، پیر و جوان با تمام وجود گریه می کنند و به یاد جوانی، بازوی ورم کرده، سینه ی سوراخ از مسمار در، پهلوی شکسته، صورت کبود از سیلی، چادر خاکی و محسن شش ماهه بر سر و سینه می زنند.

در وسط کوچه تو را می زدند
کاش به جای تو مرا می زدند

وای من و وای من و وای من

میخ در و سینه ی زهرای من

مداحان اهل بیت عصمت و طهارت –علیهم السلام- با لباس عزا و شال سیاه در مجالس شرکت می کنند. خدا رحمت کند شاعران را، هرچه توانستند از عمق وجودشان، با سوز و گداز، سرودند ولی انگار این داغ و مرثیه را با هیچ کلامی نمی شود تسکین داد. همه در این مجالس دعا می کنند و حاجت می خواهند. از همه مهمتر فرج آقا و صاحبمان حضرت مهدی –عجل الله تعالی فرجه الشریف- را از خداوند می خواهند و بیان می شود که آقا صاحب الزمان علاقه ی خاصی به مادر پهلو شکسته اش دارد. زبان حال شما را چنین می خوانند:

حق بردن و سیلی زدن و سینه شکستن

مزد زحمات شب و روز پدرم بود

و بعد ادامه می دهند:

گریه کن ای دیده بر احوال زار فاطمه

بر دل پر درد و چشم اشکبار فاطمه

شیعیان حتما دو نوبت، یک بار به روایت هفتاد و پنج روز و بار دیگر نود و پنج روز بعد از رحلت آن بزرگوار، برای شما عزاداری می کنند. روضه های فراوان در ایام فاطمیه، در شهرها برقرار است. روضه خوان ها و مداحان اهل بیت –علیهم السلام- وقتی به کنار درِ سوخته و مادر هجده ساله پشتِ در و محسن سقط شده می رسند و حرف هایی که آن معظمه به فضه خادمه فرموده، حتما از سادات اهل مجلس عذرخواهی می کنند که این مصیبت را بیان کرده اند. در این مجال نمی گنجد همه ی روضه هایی که از کودکی تا به حال از پدرم شنیده ام بازگو کنم وگرنه از تولد و زندگی شما تا شهادت را با هزاران ورق نمی شود بیان کرد. خودم را به نوشتن از شما بزرگوار تبرک می کنم و عرضه می دارم:

عصمت داوری نبود اگر نبود فاطمه
جنت و کوثری نبود اگر نبود فاطمه

هیچ پیمبری نبود اگر نبود فاطمه
احمد و حیدری نبود اگر نبود فاطمه

آنچه که آفریده حق بوده برای فاطمه
گفت از آن سبب نبی من به فدای فاطمه

یا مقلّب القلوب  و الأبصار 

یا مدبّر اللّیل و النّهار

یا محوّل الحول و الأحوال

حوّل حالنا إلی أحسن الحال

   در ایام فاطمیه پذیرای نوروز هستیم. امید که با آمدن بهار با بزرگداشت فاطمیه از احترام به خاندان عصمت و طهارت غافل نشویم. درسال نو، ماه نو، هفته نو و روز نو، وجودمان بهار شود و روحمان بهار آفرین باشد. إن شاء الله با وجود هزاران هزار نعمت بی شمار الهی، از غافلان نباشیم.

   بهار تازگی است و تولد. "یُخرِجُ الحَیَّ مِنَ المَیُّت".

   همیشه یادمان باشد که چه نیکو امیرالمؤمنین -علیه السلام- فرمود: "هر روزی که در آن گناه نشود همان روز ، روز عید است".

شهادت حضرت مادرمان فاطمه ی اطهر -علیهاالسلام- بر دوستان و پیروان آن سیده ی زنان عالم تسلیت باد

    سال ها در رسای آن معظمه ی مظلومه خوانده و شنیده ایم ولی مثل سالگرد شهادت امام حسین –علیهاالسلام- همیشه تازه و از یاد نرفتنی است. بانوی بزرگواری که جان عزیزش را فدای امام زمانش کرد. تا در حیات بود رنج هایش را به امام عزیزش نمی گفت تا مبادا آن قهرمان مردافکن خاطرش آزرده شود. بعد از رحلتش آقا امیرالمؤمنین علی -علیهاالسلام- آرزوی مرگ کرد و فرمود: "ای کاش جان علی با ناله هایش از بدنش خارج شود."

بر احوالم ببار ای ابر اشک از آسمان امشب

که من با دست خود کردم گلم در گِل نهان امشب

حسن نالان حسین گریان پریشان زینب و کلثوم

چه سان آرام بنمایم من این بی مادران امشب

   چه سخت مولا این مصیبت را با یادگاران عزیزش حسنین و زینبین تحمل می کرد!

   شاعر زبان حال آن بزرگوار را اینچنین جانسوز بیان می کند:

دیگر نخوری سیلی

رویت نشود نیلی

آسوده شدی زهرا

ای طایر پر بسته

رفتی تو از این دنیا

با پهلوی بشکسته

   در عمر پر عرض و هیجده ساله ات چنان تأثیر گذاشتی بر زنان عالم که هیچ کس را یارای نوشتن همه ی فضایلت نیست. من هم تبرکاً می نویسم.

با پدرتان چنان رفتار کردید که در حالات شما پیامبر اکرم -صلی الله علیه و آله و سلم- فرمود: "فَداها أَبوها" آن قدر به پدر خدمت کردی که ایشان به شما لقب "أُمِّ أَبیها" دادند.

   در نه سالگی با قهرمان قهرمانان امیرالمؤمنین علی -علیها السلام- ازدواج کردی. همان شب قبل از رسیدن به خانه ی داماد، پیراهن عروسی را به سائلی هدیه دادی که در تاریخ این کار ماندگار شده است.

   آن قدر عبادت می کردی که پاهای مبارکت ورم کرده بود.

   در خانه داری و آرد دستاس کردن دست های شما زخمی شده بود.

   در مریضی کودکانت چنان نذری کردید که آقا امیرالمؤمنین علی -علیهاالسلام- و حسنین -علیهماالسلام- هم همراه شما بودند و با بخشیدن سه افطار مختصرتان -که هیچ چیز دیگر جز آن در منزل نداشتید- در فضیلت شما آیه نازل شد: "وَ یُطعِمونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً".

      یا حضرت زهرا! در تربیت فرزندان چه زحماتی کشیدی. تا آن جا که سَیِّدَی شَبابِ أَهلِ الجَنَّه واقعا تا قیام قیامت، تأثیر گفتار و رفتارشان نشأت گرفته از تربیت شما بزرگوار است.

   یا حضرت زهرا! اجازه می خواهم به فرمایش امام صادق -علیه السلام- شما را مادر خطاب کنم:

   ای مادر! ای بزرگ! ای أمّ أبیها! شیعیان را دعا کن. به جان حسینت همان حسین که بین دو نهر آب لب تشنه سر از بدنش جدا کردند. مادر جان! جوانان ما را دعا کن. دختران ما را دعا کن. هر کدام که متدیّن و خوب هستند دعایتان حالشان را بهتر می کند. دختران غفلت زده را دعا کن تا در صراط مستقیم که مورد رضای خدا و شادی قلب فرزندتان حضرت مهدی -عجل الله تعالی فرجه الشریف- می باشد، قدم نهند.

   یا حضرت زهرا! من از تنهایی و جای تنگ و تاریک و باریک می ترسم. در تاریخ است که شما با عظمتی که پیش خدا و رسول و حجت خدا داشتید به آقا امیرالمؤمنین علی -علیه السلام- سفارش فرمودید که بعد از دفن بالای قبرشما بنشینند و قرآن بخوانند.

   یا حضرت زهرا! بعضی از شیعیان و دوستداران شما، جان و مال را یکجا دادند تا این که شما بزرگوار، مادر هجده ساله، شفاعتشان کنید.

   یا حضرت زهرا! چه طور زینبت را تربیت کردی و چه شهد شیرینی به کامش ریختی. زینب پنج ساله که عمراً فراموش نکرد. همو که سال ها بعد از شهادت تو ای مادر شهیده -ای که تاریخ مثل و مانندت را ندارد- در روز عاشورا، مصیبت عاشورا، فاجعه ی جانگداز عاشورا، با داغ عزیزان، برادران و فرزندانش همواره در پی اداء تکلیف بود. یکی از تکالیفش یاری امام زمانش بود که آن قهرمان زنان می خواست جانش را قربان امامش کند. در آن مصیبت عظیم از واجبات و حتی مستحبات، هرگز، غافل نبود. ولی من و ما در امور دنیا و نعمت ها چنان غرق هستیم که کمتر یاد خدا می افتیم به طوری که بعضا ذره ای کم و کاستی پیش بیاید یک مرتبه با شدت و عصبانیت سر به سوی آسمان بلند می کنیم و می گوییم: " وای خدایا چرا! چرا!" و چراهای دیگر و دهان می بندیم. ای بابا این جهان، این هستی، چه خالقی دارد و ما چقدر دور شدیم! هرچه به نفعمان است شده و هرچه به صلاحمان نبوده نشده. اما ما همان نشده را می بینیم و لاغیر. خدایا به ما رحم کن.

   ای مادر عزیز! امام زمان، حجت خدا، شما را الگوی خودش قرار داده و پدر بزرگوارش شما را حجت بر معصومان فرموده است.

   یا حضرت زهرا! پدر خدا بیامرزم آنقدر به شما علاقمند بود که هروقت ممکن می شد حدیث شریف کساء را با سوز دل می خواند و عقیده داشت و می گفت: "این حدیث کساء را با خودم می برم". وَه که چه حالی داشت! هنگام دفنش روی سنگ لحد یک روزنامه ای چسبیده بود که حدیث کساء بود و نهایتا با پدرم دفن شد. عاش سعیدا و مات سعیدا.

   یا حضرت زهرا! قربان آن چادر وصله دارت بروم که با تشعشع نورش، هشتاد نفر یهودی با فریاد "الله اکبر" مسلمان شدند. چادری که ودیعه ی آرد بود.

السلام علیک یا صاحب الزمان

آقا جهان در انتظار توست

      باز جمعه، در انتظار و امید، با هزاران آرزو، دعا بدرقه ی آن سفر کرده که نمی دانم کجاست و کی می آید،می کنم و با اشک وآه فرازهای ندبه را زمزمه کرده وناامیدی هایم را به امید تبدیل میکنم.

   آقا، جمعه ی امروزشهادت مادرتان را پیش روداریم. به یاد هر مصیبتی که به آن بزرگوار وارد شده، غمناک و دل­خون می شوم وسالگرد شهادت آن معظمه را خدمت شما تسلیت عرض می کنم. و بیان می دارم:

آقا به جان حضرت زهرا ظهور کن

و به گفته ی پدرم به آن شهید مظلوم عرضه می دارم:

صبرکن یا فاطمه ای بانوی پهلو شکسته

مهدی ات با شیشه ی دارو و درمان خواهد آمد

آن که دنیا را کند دارالسرور و خلق شادان

آن عزیز مصر جانها سوی کنعان خواهد آمد

          سلام و رحمت الهی به روح معلم نور و روشنایی، خانم معصومه (نازی ) آقاجانی

   در هفتمین روز رحلتش در کمال ناباوری متوجه شدم روح معلم عزیزم، به ملکوت اعلی پرواز کرده است. فراموش نمی کنم قبل از تشکیل نهضت سوادآموزی، آن بزرگوار کلاس درس برای نوآموزان تشکیل داده بود و هنگام فرمان حضرت امام خمینی -رحمه الله علیه- مبنی برتشکیل نهضت سوادآموزی ایشان سر از پا نشناخت و با وجودی که صبح در روستا معلم بود، عصر مستقیم به کلاس سوادآموزی می رفت و شاگردانی را که اغلب جای مادرش بودند، با محبت، باسواد می کرد. از سال 1358 تا امروز که من شاگرد کوچک او بودم، هیچ بی احترامی نسبت به هیچ کس به ویژه بنده ی حقیر نکرد. همیشه شاگردان را با لغت "خانم" صدا می کرد. در تمام مراسم شهدا، با خانواده ی آنها همراه و همدرد بود. یکی از کارشناسان حقوقی که از کودکی ایشان را می شناخت، وقتی خبر پروازش را شنید، به نقل از روایتی گفت: "مُعَلِّمُ الخَیر یَستَغفِر لَهُ کُلُّ شَئٍ حَتَّى الحُوت فِی البَحر؛ برای معلم خوب همه ی کائنات حتی ماهیان دریا هم طلب آمرزش می کنند." در طی سال های آشنایی ام با ایشان، وی را معلمی متدین و مؤمن شناختم که همواره مواظب گفتار و رفتارش بود و شئونات اسلامی را با حجاب کامل، به نحو احسن، رعایت می کرد.

   از خدای مهربان برای آن معلم عزیز که بهترین سال ها را با عشق و علاقه در کلاس درسش سپری کردم، غفران و رضوانش را، طلب می کنم .

   روحش شاد، ان شاءالله با مادرم -حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها- همنشین باشد.

   در ایام حزن آل محمد -صلوات الله علیهم اجمعین- از خدای بزرگ برای خانواده اش صبر خواهانم.