بسم الله الرحمن الرحیم

ماه عسل تمام شد. عیدتان مبارک.

چه ماهی! چه عسلی! برای عسل دوستان!

در روزهای ماه مبارک رمضان با مستمندانی روبه رو شدم که، به خاطر اطاعت امر پروردگارشان روزه دار بودند در حالی که اصلا به دهانشان عسل نمی خورد.

 در برنامه ماه عسل، بعضی از افراد انسان را شرمنده می کردند و گاهی چنان از سرگذشت هایشان را تعریف می کردند که از صمیم قلب دعایشان می کردم.

هروقت نوبتم بود، تلوزیون نگاه می کردم. جالب ترین برنامه هایی که پخش شد:

اول آن جوانی که پنج سال بود از همسرعزیزش روی ویلچر نگهداری می کرد.

دوم پدری که با قدرت از قصاص فرزندش، به خاطر قرآن، در ماه نزول قرآن، صرف نظر کرد و یادآور شد که حضرت امام فرموده اند: عالم محضر خداست.

سوم آن خانمی که یک هفته در چاه 25 متری بود اما امیدش را از دست نداده بود و چنان حرف می زد که به شنونده آموزش دینداری و توسل، از پنج تن آل عبا تا حضرت علی اصغر می داد.

چهارم آن جوانی که با سرپرستی بیش از 130 پسر بی سرپرست، یاد و خاطره آقا و مولای یتیمان حضرت علی علیه السلام را تداعی می کرد و یاد آور ایثارهای رزمندگان سال های دفاع مقدس بود.

پنجم دو جوان با غیرتی که در سازمان بهشت زهرا خدمت می کردند و با پول حلال زندگی را می گذراندند.

ششم حسن آقای مقوا خوابی که صد میلیون پیدا کرد و به صاحبش رساند.

هفتم علی اصغر شانزده ساله که 250 میلیون پیدا کرد و به صاحبش رساند و گفت نان حلالی که انسان با زحمت کار کند و خودش به دست آورد، خوب است. یادم آمد آقا امام صادق علیه السلام که فرمودند:" یک لقمه نان حلال، در نظر من از دو هزار رکعت نماز مستحبی بهتر است."

این ها مختصری از ماه عسلی است که یادم ماند و نوشتم.

در این ماه عسل یکی از دوستانم که سال های جوانی و سلامتی اش در منزلشان جلسات قرآن داشت، به خاطر کهولت سن، حتی نمی توانست قرآن را دستش بگیرد، از من سوال کرد که آیا خوابیده می توانم، قرآن بخوانم؟

در این ماه عسل چنان با سرعت عبور کردیم که نفهمیدیم همسایه چه حال است؟ یتیم چه می کند؟ واقعا خدا غریب بود یعنی عیال خدا که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم سفارش فرموده، غریب بود.

ماه عسل به بهترین وجه ممکن، افراد را عسلی کرد. برنامه سازان باید بدانند که امید بعضی ها در ماه رمضان، ماه عسل و درس های قرآن بسیار شیرین از حرم مطهر آقا و سرورمان علی ابن موسی الرضا، است. بنده سی و نه سال است که هر وقت ممکن شده صحبت های حاج آقا قرائتی را، به ویژه بعد از انقلاب، در سیمای جمهوری اسلامی مرتب نگاه می کنم و از صمیم قلب  به همه ی دست اندرکارانش دعا می کنم.

 کسانی که در راه رفتن و نشستن مشکل دارند با دراز کشیدن جلوی تلوزیون این برنامه های خوب را نگاه می کنند و دعای خیرشان بدرقه راه  همه ی ماه عسلی هاست.

در ماه عسلی که تمام شد، عسل را به آدم های ناشکر و ناسپاس پروردگار که به خاطر کوچکترین مساله ای، ناسپاسی می کنند و به خدا پیله می کنند، نشان دادند.

در این ماه عسل، بار دیگر به فرمایش مولای متقیان علی علیه السلام که می فرمایند:"عرفت الله بفسخ العزایم " یقین پیدا کردم.

وقتی یادم می آید نعمتی از میلیاردها نعمت، می گویم خدایا شکر به خاطر میلیاردها نعمت، و یادم می آید این آیه قرآن که خداوند متعال فرموده: " و ان تعدوا نعمه الله لا تحصوها؛ و اگر بخواهید نعمات بی شمار الهی را بشمارید، نمی توانید." از خجالت به درگاه الهی می گویم: "میلیاردها شکرانه، به خاطر یک نعمت".ا ستادی در رادیو معارف می گفت: " اگر تمام عمر سر به سجده بگذاریم، عمرمان کفاف شکرانه ی نعمت های الهی را نمی دهد."

 امید که با شناخت نعمات بی شمارش، سال هایمان عسل باشد.