"بیشتر وقتمان را صرف نوشتن دعاهای مفاتیح روی کاغذ های نازک سیگار می کردیم. من می نوشتم، فاطمه شماره می زد، حلیمه مرتب می کرد و مریم تا می زد. تقریبا کار نوشتن مفاتیح رو به اتمام بود. در دست هر کداممان چند برگه دعای نوشته شده بود تا آنها را در هنگام آزادباش در مسیر برادران بیندازیم و آنها هم وقت غذا گرفتن با دقت چانه هایشان را به سینه می چسباندند تا روی زمین یا در مسیرهای مشترک تکه کاغذهای توتون را پیدا کنند. همگی غرق نوشتن دعای مفاتیح بودیم که سوت پایان آزاد باش برادران به صدا درآمد. هنوز به وقت بازشدن در فرصت باقی بود که یک باره حمزه وعبدالرحمن بی سروصدا داخل قفس ظاهر شدند. غافلگیر شده بودیم من حتی فرصت پیدا نکردم وضعیتم را تغییر بدهم. در آن شرایط تنها کاری که از من برمی آمد این بود که در همان حالت روی کتاب مفاتیح بنشینم. آنها مثل همیشه محتویات کیسه های انفرادی را پخش زمین کردند، نامه های ما را لگد مال می کردند و انگار نه، نامه ها که همه ی احساسات و عواطف پنهان درسطر سطرشان را لگد می کردند. ما فقط تماشا می کردیم ، هیچکدام نمی توانستیم جلو برویم، چون دستمان گیر مفاتیح بود، حالا از نظر آنها صاحب سه قلم جنس ممنوعه بودیم؛ خودکار، مفاتیح ،اِلِمِنت! پیدا شدن هر کدام از اینها می توانست مجازاتی سخت در پی داشته باشد، به ویژه به این دلیل که ما در آن شرایط امنیتی و تحت کنترل بسیار شدید و بدون هیچ غذای مشترکی با برادران توانسته بودیم خودکار و المنت تهیه کنیم و کل اردوگاه را زیر پوشش کتاب مفاتیح ببریم. "

برگرفته  از کتاب "من زنده ام" خاطرات دوران اسارت به قلم معصومه آباد، صفحه 465