یا امام حسین جان! سال ها در مجلس عزای شما پدرم روضه ی فرزند شش ماهه ی شما را با سوز می خواند: آن زمان که امـام، علی اصغر را به میـدان برد و به آن بی حمیّـت مـردم، خـودش را معرفی نمود و فرمود: این طفل از بی آبی غش کرده... و زبان حال را چنین می خواند:

اصغرم ای کودک جانبازم
ای آخرین سربازم
شیرین زبانم، شیرین زبانم
از تشنه کامی رنگ از رخسارت پریده
مجاهد شش ماهه در جهان که دیده

بعد از آنکه حرمله ی لعنتی با تیر سه شعبـه ی زهرآلود، حـلق علی اصـغر را درید، علی اصغر در بغـل امام دست و پا می زد و امام –علیه السلام- خون ها را از گلوی علی اصـغر به طـرف آسمان می پاشید و می فرمود: خدایـا این قربانی را از من قبول بفرما.
   امام به طرف خیام حرم روانه شد.
   زبانِ حال امام را شاعر چقدر با سوز و جانکاه به شعر گفته:

بیا بستان که اصغر برده خوابش
که جدم زآب کوثر کرده سیرابش
بیا بستان که در عالم نکرده هیچ پیغمبر
به یک ساعت دو قربانی
یکی اکبر، یکی اصغر

   بعد با صدای پایین تر می فرمود:

محکم بگیر دامن این نازدانه را
باب الحوائج است ولی شیرخواره است
اصغر از تیر جفا سیراب شد
بر سر دست پدر در خواب شد

   زبان حال رباب مادر حضرت علی اصغر (ع):

گهواره شد تابوت تو
نیلی لب یاقوت تو
لای لای علی، لای لای علی

   اقلاً پدرم شصت سال روضه خواند -عاشَ سعیدا و ماتَ سعیدا- ولی هرگز نگفت: علی اصغر مسیح امام حسین بوده!
   وقتی از تلویزیون شنیدم: "مسیح حسین، علی اصغر"، خیلی دلم برای غربت حضرت علی اصغر سوخت چون که به گواهی دوست و دشمن پدر حضـرت علی اصـغر، امام حسین –علیه السلام- است، ولی حضـرت مسیـح –علیه السلام- به فرمایش قــرآن عظیم پدر نداشته است. این بدان معناست که شاعرِ این بیت، مطــالعه ی تاریخـی ندارد که چنین می سراید.